Ateşlere Atın Beni
Seneler içinde kendimle çok uğraştım doğru bildiklerimi çok kurcaladım, her doğru bildiğim elimden kayıp düşerken yanlış kavramını sorgulamak zorunda kaldım, her bunlar hakkında yeni fikirler edindiğimde hayatımın bu doğru dediklerimle kurguladığım kısmını değiştirmek durumunda kaldım, öylece dolandım…
Geçen senelerden birinde bir seminerdeyim ve daha giderken seminer kapanışının ateş üstüne yürüyerek son bulacağını biliyordum. Seminer öyle yoğun, öyle dolu doluydu ki bir dünya süreçten geçerken bunu düşünmedim bile, yaşadım, öylece var oldum, o an geldiğinde teslim olacağımı bilerek hep anda kaldım…
Sonra ve sonunda o gün geldi…
Koca koca odunlarla önce ateşi yaktık, saatler içinde onların kora dönüşmesini izledik, koşturmacalar içinde zihin bir dünya korkuyla dolmaya başladı yine de, korlar toparlandı, o korlardan kendi elimizle uzunca bir yol oluşturuldu ve akabinde de o an geldi çattı.
Gün içinde gelen korku dediğim öyle gelip bırakmadı, bir an nefessiz bıraktı;’ İyice manyaklaştın sen, ateş dediğin yakar ve sen kor ateşlerde yürümek için burada hazırlık yapıyorsun, deli misin-evet… E hadi delisin, deliliğinin bedenine zarar vermesini mi izleyeceğiz beraber? Bazıları yapabilir olduğunu söylüyor, hatta yapmış olan insanlar şu an etrafında da var, ama ya sen yapamazsan, ya yanarsan, ya kendini kendi kendine yarattığın bir başarısızlık algısına atarsan, ya beceremezsen… Kaç buradan, hala vaktin varken kaç.’’
Öyle iyi biliyorum ki bu iç sesi…’yapabilirsin’lerimle beni besleyen tarafım olduğu kadar ‘ yapamazsın’la beni durdurmaya çalışan hayattaki o tarafımı, kimilerinin tanımlamasıyla ‘canım egomu’…
Durmadım yine bu sebeple… O an geldiğinde gücümün perdesine sarınıp yürümeyi seçtim akabinde, şükrandayım bu halime…
Çalışmaya gitmeden üç gün önce yanmaya başlamıştım zihnimdeki korkularımın da yaratımıyla ve öyle komik yanmalardı ki aslında; tost yaparken oğluma, fırından çıkarırken keki, lavaboya doğru seyahat ettirirken yeni kullanılmış tencereyi… E nasıl yani korların üzerinde metrelerce yürümek şimdi?
Zihin algısını değiştirince, o ateşten korun ateşle hiç alakası olmadığını söyleyip zihni kandırınca, bilinci bambaşka bir gerçeklikte sabit tutunca, ‘ben benim ve tüm yaratımlarımın büyük yaratıcının peşinden sebebiyim’ deyince… Kor ateşler üzerinde bile yürüse insan… Yanmıyormuş… Gördüm, bildim, deneyimledim…
Şimdi zaman zaman ‘ ama ben yapamam ki ‘ demek geliyor içimden bazı söylemlerde. Gülüyorum sessizce, ‘yapabilirim, ama yapmamayı seçiyorum özümle’ deyip, seçimlerimi ve tebessümümü sahiplenip, günüme devam ediyorum bilinçte…
Temmuz 2010
Yorumlarınızı bizimle paylaşmak ister misiniz?