İletişim

2 Comments

• 

  Selen / 3 Ocak 2022 at 11:34

  Banu ile 2015 yılında çalışmaya başladım. Elime bir vesileyle geçen ilk kitabı Dünyaları Ben Yarattım’ı 1 gecede okuyup, ertesi günü heyecanla onu bulmaya koyulduğumu hatırlıyorum. Eğitimleri genelde bireysel koçluk şeklinde almamla birlikte, çeşitli grup etkinliklerine de katıldım. Hayatıma çok yönlü dokunması benim ruh-beden-zihin çalışma sistemini anlamam ve bu 3’lü sistemle çalışmaya izin vermemle oldu. Banu çalışırken, direkt yönlendirme yapmadan; uzun yıllar boyunca katıldığı workshoplar, eğitimler ve yaptığı metafizik kitap çevirileriyle edinmiş olduğu bilgiyi, kendi yetenekleriyle harmanlayıp çok anlaşılır bir dille aktarırken, sizin keşfetmenize ve kendi cevaplarınızı bulmanıza yardımcı olan bir metafizikçi/eğitmen/yazar. Onunla çalışmanın en sevdiğim yanı her zaman bir “a-haa” anının yaşanması! Öyle ki her buluşmamız farkındalığımı artıracak bir bilgi getirdi; o bilgi davranışsal değişimime ve o değişim de benim şu anda olduğum kişiye dönüşmeme katkı sağladı. Ve bu değişim/gelişim, çalıştıkça; hiç durmadan devam ediyor. Geldiğim yere baktığımda ise bir “wow!” diyorum. Bravo bana! Özetle: Onunla tanıştıktan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak! Hazır mısınız?;)

• 

  Sibel / 12 Ocak 2023 at 22:25

  Her şey tiyatro.
  Yönetmen de biliyor, mentorler de, oynayanlar, hatta suflörler de…
  Hatta hatta, suflörlüğe soyunanlar ve özenenler de. İzlemeyi isteyen ancak bütçe ayırmayıp hayıflananlarla, izlemeye gelecek cesareti olanlar da…
  Hepsi farkında.
  Hariçten bakıldığında ihtişamla yükselen bir opera binası gibi görünen; tüm sistemden bahsediyorum. Öyle ki; katman katman sahnelerin iç içe yerleştiği, otomatik pilotta tüm süreçlerin yürüdüğü, tüm kadronun ve yönetmenin ezbere yaşadığı, izleyicinin nerede ve ne zaman alkışlayıp yadıryacağı dahil olmak üzere; tüm sahneler belirli.
  Oysa…Dışarıdan büyük emeklerin verildiği, kan ter gözyaşı ile kazanılacak o büyük alkış tufanının beklentilerinin olduğu bu büyük opera binası esasen: Tahtadan, derme çatma bir sahne.
  Paslı bir kaç çivinin zoraki tuttuğu…
  Kraldan çok kralcı artistlerin sahnede bolca görülüp artistlik yaptığı…
  Ve bedelini ise; köprüden geçmek dahi istemeyen veya geçmeyi arzulamayan seyircilerin ödediği bir sahne…

  Gerçekliklerini kendi başına ortaya koyacak cesareti olmadığı için sahnesiyle ve rolleriyle ilgilenmeyen bir birey, kurduğu sahnenin kendini tatmin etmesiyle ilgilenmektense; bedelini çevresine ödettiği için kendi sorumluluğunu alamayarak hayatını ötelemenin cesaret olduğuna kendini kolayca inandırabilir.
  Ne kadar tanıdık geldi?
  Ne kadar uzak geldi?
  Nesi tuzak gibiydi?

  Kalbine pusulayı koyduktan sonra opera sahnesi, oyun, iç motivasyonlar, otonom sistemler; çok basmıyor, insana.
  Kendi gerçekliğimi seçebilme özgürlüğümü elime alana kadar Dramanın Kraliçesi idim. Her olumluya bir olumsuz bulabilen, her muhabbete kendi inanç kalıbımı kolaylıkla sıkıştırarak kendi evrenimi bu kalıplarla çizip şekillendiren, sonra da sınırlara baktıkça sürekli söylenen. Var olan halim ile barışmak için vücudumda uyumlanmıştı. Hastalıklar peşi sıra akıyordu: Hayatın akışına meydan için her gün savaş boyası sürülen cildimde oluşan alerjiler, içime çekmekten korktuğum nefesi bir an evvel dışarı atma ihtiyacından başlayan astım atakları, hayatın akışına zıtlık olsun diye damarlarımdaki pıhtılaşmalar…
  Ben OLANI SEVMEK, kalp gözümle kendi gözlerimin içine bakmak, hiç tatmin olmadığıma inandığım bebekliğimin güzelliğini keşfetmek, aldığım her nefesin hediyesi olarak en uç hücreme yaşama sevincini pompalayan kalbime sahip çıkmayı seçtim.
  Köprü olan ve bunu dinginlikle ve koşulsuz sevgiyle yapan kalbime verdiğim ve kontrolünü de ona bıraktığım pusulam ile yola devam ediyorum.
  Seni Seviyorum, Banu Kalaycı.
  Çok teşekkür ediyorum.
  Sevgilerle,