Ben ve Ben
Bizim kendi üzerimizde çalışmalarımız bir hoş olur; telefonlar kapanır, dünyayla bağlantı kesilir, içe dönüş kesinleşir ve öylece akan bir kaç günün sonunda tekrar dış dünyaya dönülür…
İşte o seyahatlerden birinden sonra yazmışım bunu…Günün belirli saatlerinde bunu her güne taşımak dileğimle…
……………….
Telefon yok. Internet yok. Yollar kapalı, ulaşım yok…
Hayal edin kendinizi böyle bir yerde… Birkaç günlüğüne…
Sadece siz varsınız; kendinizle. Dostlar bir de…
Size alan tutmayı bilen, kendinizle olan ilişkinize sonsuz saygı besleyen, siz istediğiniz anda hemen yanınızda biten dostlar… Normal hayat denilenin vazgeçilmez olduğu sanılan her parçacığında fiziken olmasalar da hep orada olduğunu bildiğiniz dostlarınız, sizi tüm yargıların ötesinde bazen sevemeseler de sevmek için sizin değil kendileri üzerinde çalışmayı seçen dostlarınız ama bunlar… Kahkahaları, anlayışları, kucakları, omuzları sizin olan dostlar… Konuşmadan bile anlaştığınız, bazen hiç susmadan konuştuğunuz dostlar… Beklentisiz, olduğunuz anda, olduğunuz kimlikle sizi siz gibi seven… Ve her değişiminize, değişim için size verdikleri her desteklerinde nefeslerini tutup ‘ Yapabilirsin ‘ diyenler tüm kalpleriyle.
Bu geçen günlerde bir kez daha ne kadar şanslı olduğumu hissettim, bir kez daha ne kadar yürekli olduğumu fark ettim, bir kez daha her anıma, her oluşuma, tüm sevdiklerime ve seveceklerime tüm kalbimle şükrettim.
Tüm dünya susunca bir ben kaldım bazen kendimle derin sohbette…
İnsan kendin özler mi?? Özlemişim ben işte… Sadece ben olmayı, sadece benle kalmayı, sadece benle konuşmayı ve bana özen göstermeyi hiç bir şey düşünmeden-özlemişim…
Dostlarımı özlemişim bu halleriyle; tüm kimliklerimizden ve koşturmacamızdan uzak sohbet etmeyi saatlerce, aynı masada oturup göz göze bakmayı, paylaşmayı, kendimizi tutamadan kahkaha atmayı… Özlemişim…
Saatlerce gülmeyi, gülmekten yerlerde sürünmeyi, uzun yalnız yürüyüşleri, uyumadan önce saatlerce sohbet etmeyi, hiç yargılanmayacağını bilerek dostun omzunda ağlayarak kendinle ve eski acılarınla yüzleşmeyi, konuşmadan anlaşmayı, bakmadan bilmeyi, bölünmeden konuşmayı, akıl verilmeden dinlenmeyi, dünyanın ‘-meli-malı’ sı olmadan günler geçirmeyi… Özlemişim…
Ben benimle yok olunca ortadan döndüm baktım ki ölmüyor dünya; yaşıyor, bensiz de yaşıyor, ben olmadan da, telefonum, internetim, bağlantım olmadan da dünya var oluyor. Ama benim var olmam için bu dünyada, benim bana, zaman zaman sadece bana ne kadar ihtiyacı olduğunu bir kez daha gördüm, yaşadım, hissettim keyifle…
Çok güzeldi… Her anı…
Kişinin yapacağı en zor seyahatin kendi içine yapacağı seyahat olduğu söylenir… Kolay olduğunu iddia etmiyorum. Ama bunu bu kadar keyifli, bu kadar kahkaha dolu, bu kadar samimi ve dostların sevgi ve neşesiyle sarmalanmış olarak yapmayı seçtiğim için… Kendime bayılıyorum.-)))
Ben döndüm… Her anlamda.-)
Hoş döndüm…
Banu
Ocak 2010
Yorumlarınızı bizimle paylaşmak ister misiniz?